رهنمودهای ایفلا برای مواد دیداری - شنیداری و چندرسانه‌ای در کتابخانه‌ها و مؤسسه‌ها (مارس 2004)

رسانه‌های دیداری – شنیداری، بخشی از میراث فرهنگی ما هستند. این رسانه‌ها حجمی عظیم از اطلاعات را دربردارند که باید برای استفاده‌های آتی نگهداری شوند. دسترسی به منابع دیداری – شنیداری باید به اندازه دسترسی به مواد چاپی، آزاد و بدون محدودیت باشد. کتابخانه‌ها به‌عنوان ارائه‌کنندگان اطلاعات، باید مشتاق تدارک اطلاعات در مناسب‌ترین فرمت‌ها برای نیازهای متفاوت کاربران مختلف باشند و باید هم‌تراز با ارائه خدمات مواد چاپی به کاربر، خدمات مواد دیداری – شنیداری و چندرسانه‌ای ارائه کنند. تقریبا هر کاربر یا بازدیدکننده کتابخانه، در کنار مواد چاپی، کاربر بالقوه مواد دیداری – شنیداری است. کتابخانه‌ها باید از پتانسیل فرمت‌های دیداری – شنیداری به‌عنوان منابع مهم آگاه باشند و آنها را در مجموعه خود بگنجانند. مدیریت منابع دیداری – شنیداری، در کنار تجهیزات، مستلزم داشتن دانش تخصصی است. همان‌قدر که هنگام کار با کتاب، داشتن دانش درباره ادبیات برای یک کتابدار اهمیت دارد؛ به همان اندازه نیز هنگام کار با مواد دیداری – شنیداری، داشتن دانش درباره فیلم‌ها، هنر، موسیقی، و مانند این‌ها برای وی دارای اهمیت است. بنابراین، در کتابخانه‌های بزرگ قطعا به کتابداران مختص این حوزه نیاز است. همچنین داشتن بودجه رسمی برای مجموعه‌سازی، تدارک تجهیزات، نگهداری، انباشت، تعمیر و جایگزینی سخت‌افزار ضروری است. منابع دیداری – شنیداری باید به صراحت در خط‌مشی مجموعه‌سازی کتابخانه گنجانده شوند و به‌طور جداگانه اولویت‌ها و معیارهای گزینش آنها تعیین شود. با توجه به اهمیت مسائل مربوط به حق تألیف در این حوزه، وضعیت حقوقی منابع باید در مجموعه ثبت شود. مواد دیداری – شنیداری باید به‌طور طبیعی بخشی از کتاب‌شناسی ملی کشور را تشکیل دهند. این مواد ویژگی‌هایی دارند که بهره‌گیری از روش‌های فهرست‌نویسی خاص را الزامی می‌سازد و شرایط انباشت آنها نیز مستلزم توجه خاص است. در خط‌مشی ذخیره‌سازی محمل‌های دیداری – شنیداری، موضوع نیاز آتی به تجهیزات کاری و دیگر امکانات برای دسترسی به اطلاعات آن محمل نیز باید درنظر گرفته شود.